Σχέδιο Νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης με τίτλο

«Μεταρρυθμίσεις αναφορικά με τις σχέσεις γονέων και τέκνων και άλλα ζητήματα οικογενειακού δικαίου»

 

Το κείμενο της Ομιλίας

 

Κυρίες και  κύριοι συνάδελφοι, κύριε Υπουργέ (κύριε υφυπουργέ).

Επιτρέψτε μου αρχικά, να τιμήσω με τη σειρά μου από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων, τους εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες του Πόντου, που κυνηγήθηκαν και σφαγιάστηκαν, για τη Χριστιανική τους Πίστη και το Ελληνικό τους αίμα.

Δε λησμονούμε ποτέ. Κρατάμε ζωντανή την ιστορία του ξεριζωμού και θα αγωνιστούμε με κάθε πρόσφορο μέσο, για την διεθνοποίηση της ανείπωτης τραγωδίας.

Πολλές χώρες έχουν ήδη αναγνωρίσει αυτό το έγκλημα, είτε με αποφάσεις, είτε με επίσημες αναφορές τους. Ήρθε η ώρα, να αξιοποιήσουμε την διεθνή συγκυρία και να αναδείξουμε προς ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, το δικό μας «ολοκαύτωμα».

Περνώ ευθύς αμέσως κύριε πρόεδρε στην ομιλία μου, ξεκινώντας από το εξής:

Δεν είναι δυνατόν, οι γυναίκες στον 21ο αιώνα να συντηρούμε ακόμα το δίλημμα, αν θα δουλέψουμε ή αν θα κάνουμε οικογένεια.

Είτε εντός, είτε εκτός γάμου, η σύγχρονη γυναίκα έχει -και πρέπει αυτό να εξασφαλίζεται και από την Πολιτεία- το δικαίωμα στην εργασία και στην κοινωνική ζωή και δεν επιτρέπεται οι ίδιες, να επιβεβαιώνουμε αυτά τα στερεότυπα.

Βεβαίως, το ζητούμενο είναι να είμαστε εντός γάμου, εντός μιας ομαλής και στοργικής συμβίωσης. Όμως κι όταν αυτό δεν είναι εφικτό, δεν έρχεται το τέλος του κόσμου. Δεν τελειώνει η ζωή, ούτε για τη Μητέρα ούτε για τον Πατέρα και σίγουρα, ούτε για τα παιδιά. Πρέπει απλά, να εξασφαλίζεται μια σύγχρονη προσέγγιση, στο πλαίσιο της υπεύθυνης συνεννόησης και της πολιτισμένης συμπεριφοράς, ώστε και οι δύο να συνεχίζουν τον κοινωνικό και εργασιακό τους βίο, πάντα και πάνω απ’ όλα, με κύριο μέλημα το συμφέρον και το μέλλον των παιδιών.

Και για αυτό σας συγχαίρω κ Υπουργέ, για τη νομοθετική πρωτοβουλία που αναγνωρίζει εμπράκτως, στο πλαίσιο της ισότητας των δύο φύλων, την συνυπευθυνότητα των δύο γονέων στην επιμέλεια του παιδιού τους και που παράλληλα μεριμνά, ώστε οι διαφορές και τα προβλήματά τους, να μη γίνουν και δικά του προβλήματα.

 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

 

Η οικογένεια είναι το θεμέλιο κάθε πολιτισμού και κάθε ανθρώπινης κοινωνίας. Είναι ο χώρος στον οποίο μεγαλώνουμε κι αναπτυσσόμαστε,  το καταφύγιο στο οποίο διαμορφώνεται ο ψυχισμός, η προσωπικότητα και ο χαρακτήρας μας. Είναι η θερμοκοιτίδα, που μας γαλουχεί μέχρι την ώρα που θα στηριχτούμε στα δικά μας εφόδια για να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο.

Αποτελεί ένα ζωντανό οργανισμό, που εξελίσσεται και αναμορφώνεται για να ανταποκριθεί σε κάθε εποχή και τις προκλήσεις της.

Πολλά έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια στην δομή και στη λειτουργία της Ελληνικής οικογένειας. Οι ρόλοι έχουν μεταβληθεί και προσαρμοστεί στις επιταγές της σύγχρονης ζωής. Η μητέρα εργάζεται και δεν παραμένει συνεχώς στο σπίτι, αλλά και ο σύγχρονος πατέρας, έχει ενεργό συμμετοχή στην καθημερινή φροντίδα των παιδιών και του νοικοκυριού. Μαζί, προσπαθούν να βρουν την νέα ισορροπία μεταξύ εργασίας και οικογενειακών υποχρεώσεων, πράγμα όχι πάντα εύκολο.

Βεβαίως, είναι ιδανικό να υπάρχουν δύο γονείς που συνεργάζονται αρμονικά, ενωμένοι και αγαπημένοι κάτω από την ίδια στέγη.

Αυτό όμως καθίσταται ολοένα και δυσκολότερο και αντικατοπτρίζεται σε αριθμούς και στατιστικές, τις οποίες δεν μπορούμε απλώς να αγνοούμε. Στις σύγχρονες κοινωνίες, όπως και στη χώρα μας, τα διαζύγια ολοένα και αυξάνονται, οι άνθρωποι χωρίζουν πιο εύκολα και δυστυχώς στη μέση όλων αυτών, βρίσκεται το παιδί.

Αυτό το παιδί οφείλουμε να προστατεύσουμε. Σε αυτό το παιδί οφείλουμε να δώσουμε τη δυνατότητα να έχει πάντα δύο γονείς.

Είναι αναγκαίο, λοιπόν, 40 σχεδόν χρόνια από την τελευταία αναμόρφωση του θεσμικού μας πλαισίου, να προσαρμοστούμε, ώστε να συμβαδίζουμε με τα νέα δεδομένα και να αντιμετωπίσουμε μια διαφορετική κοινωνική πραγματικότητα.

Το παρόν νομοσχέδιο, θέλει να δώσει όλα εκείνα τα εργαλεία, τα οποία θα επιτρέψουν σε δύο ανθρώπους που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να είναι πια μαζί, να μεριμνήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τα τέκνα τους και κυρίως να κάνουν την μετάβαση από την συμβίωση στο χωρισμό, όσο το δυνατόν πιο ανώδυνη.

Παράλληλα, δίνει το δικαίωμα σε κάθε γονέα, να διατηρήσει την επικοινωνία του και την σχέση του με το παιδί. Οι δύο γονείς είναι το ίδιο σημαντικοί και πολύτιμοι και δε χωρούν εδώ, νικητές και ηττημένοι.

 

Επειδή  όμως ακόμα και σε αυτό το ευαίσθητο και ουσιώδες νομοθέτημα, η εσκεμμένη παρερμηνεία διατάξεων και η μικροπολιτική περισσεύουν, προτού πούμε τι ρυθμίζει αυτό το σχέδιο νόμου, ας πούμε τι ΔΕΝ ρυθμίζει:

Το παρόν νομοσχέδιο

ΔΕΝ ρυθμίζει τις διαφορές των γονέων. Δεν χειρίζεται τις εκατέρωθεν απαιτήσεις ή αιτιάσεις ενός διαζυγίου, ούτε και χειρίζεται ζητήματα διατροφής.

ΔΕΝ επιβάλλει τον τρόπο χειρισμού της επιμέλειας στους γονείς, ούτε και αφαιρεί το δικαίωμά τους να αποφασίσουν οι ίδιοι, το καλύτερο για αυτούς σενάριο διαχείρισης. Και φυσικά,

ΔΕΝ αφαιρεί το δικαίωμα προσφυγής σε δικαστήριο, για λόγους που ο κάθε γονέας μπορεί να κρίνει επαρκείς..

Δεν αναιρείται λοιπόν κανένα υπάρχον δικαίωμα, αντίθετα θεσπίζονται διατάξεις για την ενίσχυση τους.

Εναρμονίζουμε τη νομοθεσία μας τόσο με την σύγχρονη πραγματικότητα, όσο και με το πνεύμα των διεθνών συμβάσεων, αλλά και με τις καλές πρακτικές όλων των προηγμένων χωρών του κόσμου και των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Το συμφέρον του παιδιού, όπως αναφέρουν όλες οι σύγχρονες μελέτες, είναι η επικοινωνία και η ανατροφή του και από τους δύο γονείς, που το αγαπούν, ακόμη και όταν αυτοί έχουν αποφασίσει να ζήσουν χωριστά.  Μετά το χωρισμό ΚΑΙ οι δύο γονείς, έχουν λόγο και ρόλο, δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Το νομοσχέδιο εισάγει την εξίσου και από κοινού άσκηση γονικής μεριμνάς  και από τους δύο γονείς, που έχουν καθήκον και δικαίωμα στην επιμέλεια του τέκνου, την επίβλεψη, την μόρφωση, την ανατροφή του, αλλά και την διαχείριση της περιουσία του και την εκπροσώπησή του σε κάθε υπόθεση. Για όλα, τα κρίσιμα ζητήματα για τη ζωή και το μέλλον του, έχουν λόγο και οι δύο γονείς.

Εισάγει επίσης τη διαμεσολάβηση ως μέσο επίλυσης των διαφορών, αντί τις ψυχοφθόρου δικαστικής οδού, εφόσον οι  γονείς δεν καταφέρουν να ρυθμίσουν από μόνοι τους τα ζητήματα τους. Απώτερος στόχος και με αυτή τη πρωτοβουλία, είναι η όσο το δυνατόν πιο ομαλή και ήρεμη διακοπή της συμβίωσης, προς όφελος του παιδιού.

Τίθεται μια ελάχιστη βάση για τον χρόνο επικοινωνίας του τέκνου με το γονέα με τον οποίο δεν διαμένει, ώστε να εξασφαλίζεται επαρκής επικοινωνία, αλλά και ποιοτικός, ουσιαστικός χρόνος του τέκνου με τους δύο γονείς.

 

Τέλος, το νομοσχέδιο βοηθάει το έργο της δικαιοσύνης, εισάγοντας αντικειμενικά κριτήρια για την «κακή άσκηση της γονικής μέριμνας».  Βεβαίως  είναι πάντα στην κρίση του Δικαστή να λάβει υπόψη του και άλλα κριτήρια για να αποφασίσει. Η απαρίθμησή τους όμως, ορίζει μια ξεκάθαρη βάση αναφοράς και απομακρύνει κάθε περιθώριο παρερμηνείας .

Επιπλέον, καταρτίζονται επιμορφωτικά προγράμματα στην Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών, ώστε οι δικαστές να εξοικειωθούν πλήρως με το νέο πλαίσιο και να αφομοιώσουν τη νέα φιλοσοφία που αυτό προωθεί.

 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι

Σήμερα ψηφίζουμε ένα νομοσχέδιο το οποίο έρχεται στα χέρια μας κατόπιν εξαντλητικής διαβούλευσης. Με πρωτόγνωρο αριθμό σχολίων και παρεμβάσεων από άτομα  και φορείς και το οποίο τελικά, έχει τη συναίνεση ενός ευρύτατου κομματιού της κοινωνίας.

Η Κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και ο Υπουργός Δικαιοσύνης,  χειρίζονται ένα ευαίσθητο και ακανθώδες ζήτημα, με την αποφασιστικότητα, την προσοχή και την αξία που του αξίζει, μεταρρυθμίζοντας ένα θεσμικό πλαίσιο, ξεπερασμένο από την ίδια την πραγματικότητα.

Δίνουμε μια διέξοδο σε ένα μείζον θέμα, που ταλανίζει την κοινωνία μας και κυρίως τα χιλιάδες παιδιά που χρειάζεται να υποστούν την τρικυμία ενός ταραχώδους διαζυγίου των γονέων τους.

Όταν υπάρχουν στη μέση παιδιά δεν υπάρχει χώρος να διαλέξουμε στρατόπεδο. Υπάρχει χώρος μόνο για αγάπη,  φροντίδα και συνεννόηση για την ορθή ανατροφή τους.

Ως γυναίκα και ως μητέρα σας καλώ να ψηφίσετε το νομοσχέδιο