Οι ανακατατάξεις που συντελούνται τον τελευταίο καιρό στη ΒΑ Ασία και κυρίως στο Αφγανιστάν, είναι προς το παρόν αχαρτογράφητες και απρόβλεπτες για όλο τον υπόλοιπο κόσμο κυρίως για δύο λόγους: Πρώτον γιατί δεν είναι σαφής ο ρόλος των χωρών που εμπλέκονται σε αυτήν τη νέα γεωστρατηγική κρίση και δεύτερον γιατί σίγουρα θα δημιουργηθεί ένα νέο προσφυγικό κύμα πίεσης προς τη Δύση. Η Τουρκία επίσης όπως εξηγούν και οι περισσότεροι αναλυτές, θα προσπαθήσει με την γνωστή τακτική της να χρησιμοποιήσει ως εργαλείο τη νέα κρίση στην περιοχή, ώστε με τις προσφυγικές ροές που θα δεχτεί, να ασκήσει αφόρητη πίεση στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η χώρα μας είναι η πρώτη γη της Ευρωπαϊκής Ένωσης μεταξύ Ασίας και Ευρώπης, με σύνορα χερσαία και θαλάσσια που αποτελούν για πολλά χρόνια ελκυστική οδό διαφυγής για πρόσφυγες, αλλά δυστυχώς και για διακινητές ανθρώπινων ψυχών. Έχουμε ζήσει το δράμα των ανθρώπων που αναζητούν πατρίδα, ξεριζωμένοι από πολέμους και αντιδημοκρατικά καθεστώτα και έχουμε υποστεί σε όλες τους τις διαστάσεις τις συνέπειες αυτής της κρίσης. Οι πολιτικές του παρελθόντος γύρω από αυτό το μεγάλο ζήτημα χαρακτηρίζονταν από δύο τακτικές που υπήρξαν αρκετά ζημιογόνες, τόσο για το προσφυγικό συνολικά, όσο και για την ίδια τη χώρα. Η μία ήταν «βλέποντας και κάνοντας» και η άλλη ήταν ένας ανερμάτιστος αχταρμάς ιδεολογικών συναισθηματισμών που μας έφτασε στο σημείο να «λέμε» ότι «τα θαλάσσια σύνορα στην ουσία δεν υπάρχουν και άρα δεν φυλάσσονται.» Έτσι παρότι η ελληνική κοινωνία και οι ανθρωπιστικές οργανώσεις έκαναν αγώνα για τους πρόσφυγες αλλά και για τους μετανάστες που έμπαιναν στη χώρα ανεξέλεγκτα, το επίσημο κράτος «σφύριζε ολίγον αδιάφορα.»
Αυτό ασφαλώς εκμεταλλεύθηκαν οι δουλέμποροι και όσοι με την ευλογία και με την προτροπή της Τουρκίας επιχείρησαν κυριολεκτικά να εισβάλλουν στη χώρα από τον Έβρο, αλλά και από τα τουρκικά παράλια. Η σημερινή Κυβέρνηση επέδειξε ταχύτατα αντανακλαστικά και μας έσωσε από μια απρόβλεπτη περιπέτεια που ήταν εμφανής υβριδικός πόλεμος με άγνωστες συνέπειες. Από τον Μάρτιο του 2020 μέχρι σήμερα, η χώρα θωρακίζεται συνεχώς με σχέδιο, που υλοποιούν τα Υπουργεία Προστασίας του Πολίτη, Μεταναστευτικής Πολιτικής και Εθνικής Άμυνας σε ξηρά και θάλασσα. Με σύγχρονα μέσα, ανθρώπινο δυναμικό και υλικοτεχνική υποδομή η Ελλάδα αποκτάει κάθε μέρα και πιο πολύ σύνορα ελεγχόμενα και ασφαλή για τους κατοίκους της. Όπως θα έκανε κάθε σύγχρονη δημοκρατία, που εκτός από το να παρεμβαίνει σε ανθρωπιστικά ζητήματα, στηρίζοντας ανυπεράσπιστους ανθρώπους, οφείλει να εξασφαλίζει την ομαλή λειτουργία του κράτους και της κοινωνίας των δικών της πολιτών.
Ευτυχώς που έτυχε η συγκυρία της διακυβέρνησης της χώρας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη Νέα Δημοκρατία γιατί ακόμα θα μιλούσαμε για αυτούς που απλά «λιάζονται» ή για αυτούς που «δεν έχουν σύνορα και μπορούν να πάνε όπου θέλουν.» Ο καθένας μπορεί να σκεφθεί πως θα ήταν η Ελλάδα σήμερα, ανάμεσα σε αυτές τις δύο λογικές που διατυπώθηκαν ως ισχυρές πολιτικές απόψεις, την περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ οδηγώντας στις εικόνες και στα γεγονότα του 2015.
Η χώρα μας γνωρίζει από προσφυγιά πολύ καλά. Έχει την συνείδησή της ήσυχη γιατί έπραξε και πράττει το καθήκον της με τον καλύτερο τρόπο απέναντι σε κάθε άνθρωπο που ζητάει πατρίδα, στέγη, δουλειά και φαγητό. Είναι όμως πρώτα από όλα μια ευνομούμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, μέλος της Ε.Ε. που φροντίζει την ασφάλειά της και εργάζεται ειρηνικά για κάθε πρόβλημα που προκύπτει στην ευρύτερη περιοχή και αυτό η σημερινή Ελληνική Κυβέρνηση κάνει τους πάντες να το αντιλαμβάνονται ξεκάθαρα.
Αναπτύσσονται διαρκώς πρωτοβουλίες από τον Πρωθυπουργό και την Κυβέρνηση σε Εθνικό, διμερές και Ευρωπαϊκό επίπεδο ώστε να αποτραπεί σήμερα μια νέα εισροή μεταναστών. Με τη στήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση στις χώρες γύρω από το Αφγανιστάν, πρέπει να διασφαλιστεί ο περιορισμός των προσφυγικών ροών όσο το δυνατόν πιο κοντά στη περιοχή των εξελίξεων, oι οποίες καταγράφονται καθημερινά τραγικές.
Η χώρα μας εκπέμπει σήμερα πολύ καθαρά μηνύματα, έχει σαφές σχέδιο, διαθέτει τα απαιτούμενα εργαλεία και βρίσκεται σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις χώρες της Μεσογείου ώστε να αντιμετωπίσει σοβαρά, αποτελεσματικά, δίκαια και ανθρώπινα τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή.